Badanie fragmentacji DNA plemników pozwala ocenić uszkodzenia materiału genetycznego. Lekarz może je zlecić w przypadku niepłodności idiopatycznej (o niewyjaśnionych przyczynach), pojawienia się nieprawidłowych wyników morfologii, czy też nawracających poronień.
W celu głębszej diagnostyki płodności mężczyzny lekarz może zlecić test HBA. Wynik badania określa zdolność wiązania plemników z kwasem hialuronowym, która jest bardzo istotna z punktu widzenia zapłodnienia komórki jajowej.
Damskie i męskie gamety, tak mocno różniąc się między sobą, uzupełniają się wzajemnie podczas procesu rozmnażania. Inaczej wygląda, a także dojrzewa, kobieca komórka jajowa, w porównaniu do plemnika. Jedna z nich jest bardzo ruchliwa, a druga statecznie przemieszcza się w drogach rodnych kobiety, aby finalnie mogło dojść do zapłodnienia. Jednak jeśli para stara się o uzyskanie ciąży, to istotna pozostaje kwestia żywotności gamet. Ile zatem żyją plemniki? Odpowiadając na to pytanie, warto również dowiedzieć się, jak one powstają i są zbudowane.
Impotencja, inaczej określane jako zaburzenie erekcji, to trudności w odbyciu stosunku płciowego z powodu braku lub przedwczesnej utraty wzwodu. Dla większości mężczyzn ten problem jest bardzo frustrujący, a czasem prowadzi do zaprzestania aktywności seksualnej. Stan ten może wynikać zarówno z przyczyn fizjologicznych, jak i psychologicznych. Sporadyczne problemy z erekcją nie powinny wzbudzać niepokoju, jednak jeśli utrzymują się przez dłuższy czas, warto udać się do specjalisty, jakim jest androlog i rozpocząć odpowiednie leczenie, ponieważ w niektórych przypadkach mogą świadczyć również o poważniejszych schorzeniach.
Transfer zarodków do jamy macicy stanowi kluczowy element całej procedury in vitro, a zarazem jej etap końcowy. Po jego przeprowadzeniu pacjentce zaleca się odpoczynek i spokojny tryb życia – powstrzymanie się od uprawiania sportów wysiłkowych i dźwigania ciężarów. Często natomiast pary zastanawiają się - co z kwestią współżycia?
Procedura in vitro poprzedzona jest stymulacją hormonalną jajników w celu uzyskania optymalnej liczby komórek jajowych gotowych do zapłodnienia. Leczenie można przeprowadzić stosując różne protokoły w zależności od wskazań, określają one czas i sposób przeprowadzenia stymulacji hormonalnej. Najczęściej zastosowanie znajdują protokoły krótki lub długi.
Ważnym elementem procedury in vitro jest obserwacja rozwijających się zarodków. Zanim zostaną transferowane do jamy macicy, przebywają one w inkubatorze, gdzie pod czujnym okiem embriologów są monitorowane i oceniane na podstawie wyznaczonych parametrów.
Wspomagane wylęganie zarodka (ang. Assisted Hatching – AH) jest dodatkową procedurą stosowaną podczas in vitro, która przy określonych wskazaniach może wspierać proces implantacji. Ma ona za zadanie zwiększyć skuteczność zapłodnienia pozaustrojowego, a tym samym szansę na uzyskanie ciąży. Nacięcie osłonki przejrzystej lub zmniejszenie jej grubości przeprowadzane jest w laboratorium embriologicznym, bezpośrednio przed transferem zarodka do jamy macicy.
Pierwsze dni rozwoju zarodka po transferze do jamy macicy to dla pacjentek zazwyczaj napięty okres pełen nowych doświadczeń, który przynosi również wiele obaw i wątpliwości. Zmiany, zachodzące wówczas w organizmie kobiety, są dość gwałtowne i następują szybko. Szacuje się, że zwykle mija ok. 10-12 dni, nim embrion w pełni się zaimplantuje, wówczas pacjentka będzie mogła wykonać test ciążowy.
Transfer zarodków to oczekiwany moment każdej pary podchodzącej do procedury zapłodnienia pozaustrojowego – in vitro. Pacjenci przygotowując się do niego niejednokrotnie zastanawiają się, co z kwestią współżycia po punkcji lub przed samym kriotransferem, w przypadku gdy posiadają mrożone zarodki?
Insulinooporność jest zaburzeniem metabolizmu glukozy. Polega na zmniejszonej wrażliwości tkanek organizmu na działanie insuliny, mimo jej prawidłowego lub podwyższonego poziomu we krwi. W efekcie komórki nie przyswajają glukozy, co powoduje niewłaściwe jej stężenie. Insulinooporność często towarzyszy kobietom zmagającym się z PCOS.
