Wzruszające filmy z relacjami naszych pacjentów. Starania o dziecko i nasza klinika leczenia niepłodności we wspomnieniach par.
Prawdziwe historie o leczeniu niepłodności opisane przez naszych pacjentów.
Wraz z mężem chcielibyśmy się podzielić naszą historią, która doprowadziła nas do narodzin upragnionego maleństwa. Na początku gdy tylko zaczęliśmy starania okazało się że wyniki badań nas obojga pozostawiają wiele do życzenia a wręcz jeden z lekarzy powiedział: ,,nie jesteście Państwo materiałem na rodziców, a Pani nigdy nie będzie matką".
Swoją wiadomość zacznę od wyrażenia wielkiej wdzięczności za spełnienie naszego marzenia w drodze do rodzicielstwa dr Jarosławowi Niemoczyńskiemu (ogromny szacunek za wiedzę, za duże pokłady cierpliwości, przede wszystkim do mnie, za każdy etap leczenia a później prowadzenia ciąży - nie wyobrażaliśmy sobie, aby ktokolwiek inny mógł prowadzić naszą ciąże, ZA WSZYSTKO), całemu zespołowi Pań położonych, anestezjologom, embriologom z Bociana przy Stawki 2a. Działajcie dalej, bo Wasza praca naprawdę ma sens!
Z mężem jesteśmy razem bardzo długo - 23 lata, ale dopiero kilka lat temu zaczęliśmy myśleć o dziecku. Byliśmy i jesteśmy razem bardzo szczęśliwi, mamy pasje, nie odczuwaliśmy braku... Do czasu kiedy mąż, końcem zeszłego roku, zrobił podstawowe badania. To było jak wyrok. Oligospermia ekstremalna.
Od zawsze wiedzieliśmy, że chcemy mieć dzieci. Jeszcze spotykając się jako młoda, zakochana para, marzyliśmy, że będzie chłopiec i dziewczynka (chłopiec pójdzie na sztuki walki, a dziewczynka na taniec), że będzie tak cudownie… Trzy lata po ślubie postanowiliśmy, że już czas na pierwsze dziecko. Pierwszy rok starań na luzie, bez stresu, bez lekarzy, przecież nikt nie zakłada z góry, że coś może być nie tak, że może być problem. Styczeń 2009, upragnione dwie kreski na teście, nasza radość nie zna granic. Pierwsza wizyta u lekarza, wizyta na której miałam usłyszeć „gratulacje jest pani w ciąży”, a słyszę „brak pulsu, płód obumarły, proszę się zgłosić do szpitala”. Nie da się opisać, co wtedy czułam, moja rozpacz była ogromna, a pobyt w szpitalu to kolejna trauma, bo leżałam na sali z ciężarnymi.
Jesteśmy rodzicami, dzięki Państwa pomocy. To chyba największe szczęście jakie nam się przytrafiło. Jaś za chwile skończy roczek, a Pawełek ma 4 latka. Do Kliniki Bocian trafiliśmy w 2013 roku. Doktor Grygoruk został naszym lekarzem. Po kilku miesiącach leczenia podeszliśmy do transferu, który wykonał doktor Pietrzycki. Był to strzał w „10” i w czerwcu 2014 zostaliśmy rodzicami Pawełka. To był najcudowniejszy dzień w naszym życiu.
Do Kliniki Bocian w Białymstoku zgłosiliśmy się z mężem w wierze, że jest to nasza przysłowiowa ostatnia deska ratunku. Wcześniej leczyliśmy niepłodność przez 4 lata. Odwiedziliśmy prywatnych lekarzy i wydaliśmy krocie na leczenie, które nie przynosiło skutku.
Moja historia starań o dziecko zaczęła się w 2002 r. Dopiero w 2010 przyszła na świat moja córeczka. Te osiem lat czasami chciałabym wymazać z pamięci. Ale gdybym miała przejść przez to wszystko jeszcze raz... przeszłabym. Bardziej niż na mojej historii chciałabym się skupić na kilku radach dla dziewczyn/kobiet, które starają się o ciążę. Dlaczego? Ponieważ mi nikt takich rad nie dał. Ponieważ byłam zostawiona sama sobie i krok po kroku brnęłam przez to wszystko, tracąc po drodze energię, optymizm, radość życia i poczucie własnej wartości. Co więcej - tracąc realny obraz rzeczywistości, ponieważ na jakimś etapie pragnienie urodzenia dziecka stało się obsesją...
Nasza historia zaczęła się w 2015 roku. To było drugie małżeństwo moje i mojego męża. Pobraliśmy się w 2014 roku. Z poprzednich związków już mieliśmy dzieci - ja córkę, a mąż syna. Rok po ślubie zaczęliśmy planować ciążę. Dziecko męża z poprzedniego związku było poczęte za pomocą procedury in vitro, dlatego nie chcieliśmy marnować czasu i zaczęliśmy szukać kliniki, w której mogą nam pomóc. Mój ginekolog polecił klinikę w Polsce (w Białymstoku). Długo się zastanawiałam i podjęłam decyzję zwrócić się do kliniki na Białorusi.
Przyszedł czas na to, abym i ja podzieliła się swoją nieprostą historią, jaka wydarzyła się w czasie walki o upragnione szczęście. Dziś mija 7 lat od dnia, w którym poznałam mojego męża. U naszej córeczki właśnie pojawił się pierwszy ząbek, a nasz synek sam przekręcił się z plecków na brzuszek. 6 lat temu wzięliśmy ślub, a że byliśmy już po trzydziestce od razu też zaczęliśmy starać się o maleństwo. Dość szybko test pokazał mi 2 kreseczki i radości nie było końca. Jednak szczęściarzami mogliśmy nazywać się jedynie przez tydzień.
Nasza historia zaczęła się w lipcu 2010 roku, kiedy pomyśleliśmy o powiększeniu rodziny. Nie martwiło nas jednak, kiedy po pół roku nie zachodziłam w ciążę, próbowaliśmy dalej. Jednak gdy minął rok starań, a ja dalej nie widziałam drugiej kreski na teście, zaczęłam się niepokoić. Pojechałam więc do lekarza, który stwierdził, że wszystko jest w porządku, kazał trochę wyluzować, nie skupiać się tylko na ciąży, a wtedy na pewno się uda. Ale się nie udawało.
Wraz z mężem chcielibyśmy się podzielić naszą historią, która doprowadziła nas do narodzin upragnionego maleństwa. Na początku gdy tylko zaczęliśmy starania okazało się że wyniki badań nas obojga pozostawiają wiele do życzenia a wręcz jeden z lekarzy powiedział: ,,nie jesteście Państwo materiałem na rodziców, a Pani nigdy nie będzie matką".
Swoją wiadomość zacznę od wyrażenia wielkiej wdzięczności za spełnienie naszego marzenia w drodze do rodzicielstwa dr Jarosławowi Niemoczyńskiemu (ogromny szacunek za wiedzę, za duże pokłady cierpliwości, przede wszystkim do mnie, za każdy etap leczenia a później prowadzenia ciąży - nie wyobrażaliśmy sobie, aby ktokolwiek inny mógł prowadzić naszą ciąże, ZA WSZYSTKO), całemu zespołowi Pań położonych, anestezjologom, embriologom z Bociana przy Stawki 2a. Działajcie dalej, bo Wasza praca naprawdę ma sens!
Z mężem jesteśmy razem bardzo długo - 23 lata, ale dopiero kilka lat temu zaczęliśmy myśleć o dziecku. Byliśmy i jesteśmy razem bardzo szczęśliwi, mamy pasje, nie odczuwaliśmy braku... Do czasu kiedy mąż, końcem zeszłego roku, zrobił podstawowe badania. To było jak wyrok. Oligospermia ekstremalna.
Od zawsze wiedzieliśmy, że chcemy mieć dzieci. Jeszcze spotykając się jako młoda, zakochana para, marzyliśmy, że będzie chłopiec i dziewczynka (chłopiec pójdzie na sztuki walki, a dziewczynka na taniec), że będzie tak cudownie… Trzy lata po ślubie postanowiliśmy, że już czas na pierwsze dziecko. Pierwszy rok starań na luzie, bez stresu, bez lekarzy, przecież nikt nie zakłada z góry, że coś może być nie tak, że może być problem. Styczeń 2009, upragnione dwie kreski na teście, nasza radość nie zna granic. Pierwsza wizyta u lekarza, wizyta na której miałam usłyszeć „gratulacje jest pani w ciąży”, a słyszę „brak pulsu, płód obumarły, proszę się zgłosić do szpitala”. Nie da się opisać, co wtedy czułam, moja rozpacz była ogromna, a pobyt w szpitalu to kolejna trauma, bo leżałam na sali z ciężarnymi.
Jesteśmy rodzicami, dzięki Państwa pomocy. To chyba największe szczęście jakie nam się przytrafiło. Jaś za chwile skończy roczek, a Pawełek ma 4 latka. Do Kliniki Bocian trafiliśmy w 2013 roku. Doktor Grygoruk został naszym lekarzem. Po kilku miesiącach leczenia podeszliśmy do transferu, który wykonał doktor Pietrzycki. Był to strzał w „10” i w czerwcu 2014 zostaliśmy rodzicami Pawełka. To był najcudowniejszy dzień w naszym życiu.
Do Kliniki Bocian w Białymstoku zgłosiliśmy się z mężem w wierze, że jest to nasza przysłowiowa ostatnia deska ratunku. Wcześniej leczyliśmy niepłodność przez 4 lata. Odwiedziliśmy prywatnych lekarzy i wydaliśmy krocie na leczenie, które nie przynosiło skutku.
Moja historia starań o dziecko zaczęła się w 2002 r. Dopiero w 2010 przyszła na świat moja córeczka. Te osiem lat czasami chciałabym wymazać z pamięci. Ale gdybym miała przejść przez to wszystko jeszcze raz... przeszłabym. Bardziej niż na mojej historii chciałabym się skupić na kilku radach dla dziewczyn/kobiet, które starają się o ciążę. Dlaczego? Ponieważ mi nikt takich rad nie dał. Ponieważ byłam zostawiona sama sobie i krok po kroku brnęłam przez to wszystko, tracąc po drodze energię, optymizm, radość życia i poczucie własnej wartości. Co więcej - tracąc realny obraz rzeczywistości, ponieważ na jakimś etapie pragnienie urodzenia dziecka stało się obsesją...
Nasza historia zaczęła się w 2015 roku. To było drugie małżeństwo moje i mojego męża. Pobraliśmy się w 2014 roku. Z poprzednich związków już mieliśmy dzieci - ja córkę, a mąż syna. Rok po ślubie zaczęliśmy planować ciążę. Dziecko męża z poprzedniego związku było poczęte za pomocą procedury in vitro, dlatego nie chcieliśmy marnować czasu i zaczęliśmy szukać kliniki, w której mogą nam pomóc. Mój ginekolog polecił klinikę w Polsce (w Białymstoku). Długo się zastanawiałam i podjęłam decyzję zwrócić się do kliniki na Białorusi.
Przyszedł czas na to, abym i ja podzieliła się swoją nieprostą historią, jaka wydarzyła się w czasie walki o upragnione szczęście. Dziś mija 7 lat od dnia, w którym poznałam mojego męża. U naszej córeczki właśnie pojawił się pierwszy ząbek, a nasz synek sam przekręcił się z plecków na brzuszek. 6 lat temu wzięliśmy ślub, a że byliśmy już po trzydziestce od razu też zaczęliśmy starać się o maleństwo. Dość szybko test pokazał mi 2 kreseczki i radości nie było końca. Jednak szczęściarzami mogliśmy nazywać się jedynie przez tydzień.
Nasza historia zaczęła się w lipcu 2010 roku, kiedy pomyśleliśmy o powiększeniu rodziny. Nie martwiło nas jednak, kiedy po pół roku nie zachodziłam w ciążę, próbowaliśmy dalej. Jednak gdy minął rok starań, a ja dalej nie widziałam drugiej kreski na teście, zaczęłam się niepokoić. Pojechałam więc do lekarza, który stwierdził, że wszystko jest w porządku, kazał trochę wyluzować, nie skupiać się tylko na ciąży, a wtedy na pewno się uda. Ale się nie udawało.