Protokół krótki przy in vitro - stymulacja jajników
W protokole krótkim cała procedura stymulacji hormonalnej do in vitro przeprowadzona jest w jednym cyklu miesięcznym. Stymulacja jajników gonadotropinami zaczyna się 2-3 dnia cyklu. Lek powoduje wzrost pęcherzyków jajnikowych, podaje się go w formie podskórnych zastrzyków do in vitro o ustalonej porze dnia. Od 6 dnia stymulacji gonadotropinami rozpoczyna się podawanie antagonistów gonadoliberyny (GnRh). Oddziałują one na przysadkę mózgową, za ich pomocą kontrolowany jest wyrzut hormonu luteinizującego (LH), który wpływa na czas wystąpienia owulacji. Stymulacja do in vitro trwa zazwyczaj 10-12 dni, pacjentka w tym czasie jest regularnie monitorowana przez lekarza, który podczas wyznaczonych wizyt kontroluje wzrost pęcherzyków jajnikowych za pomocą:
- badań USG,
- hormonalnych (estradiol, LH, progesteron).
Gdy wymiar największego pęcherzyka osiągnie ok 18 mm, podawany jest zastrzyk przy procedurze in vitro indukujący pik owulacyjny LH i ostateczne dojrzewanie komórek jajowych. Po około dwóch dniach wykonywana jest punkcja jajników.
Protokół długi stosowany podczas in vitro - antykoncepcja przed in vitro
Leczenie niepłodności w przypadku długiego protokołu odbywa się w taki sposób, że cała stymulacja do in vitro trwa zazwyczaj 5-8 tygodni.
Rozpoczyna się w cyklu miesięcznym poprzedzającym stymulację, wówczas lekarz zaleca, aby przyjmowana była doustna antykoncepcja przed in vitro. Po około 14 dniach stosowania tabletek antykoncepcyjnych pacjentka rozpoczyna przyjmowanie agonistów GnRH, a po kolejnych 14-20 dniach i przebytej miesiączce do leków dołączone są gonadotropiny.
Wówczas pacjentka, podobnie jak w przypadku protokołu krótkiego, jest regularnie kontrolowana przez lekarza, który w odpowiednim momencie podaje lek kończący stymulację hormonalną i po dwóch dniach przeprowadza punkcję.
Wybór protokołu in vitro stymulacji hormonalnej
Wyboru protokołu in vitro stymulacji hormonalnej dokonuje lekarz m.in. na podstawie:
- wieku,
- wyników badań hormonalnych,
- indywidualnej sytuacji medycznej pacjentki.
Lekarz precyzyjnie określa dawki wybranych leków, także na podstawie wyników badań biochemicznych i klinicznych może je zmniejszać lub zwiększać, dostosowując do potrzeb organizmu.
