Inseminacja jest najprostszą techniką wspomaganego rozrodu. Lekarz proponuje tę metodę, gdy podstawowe terapie leczenia niepłodności nie przynoszą efektu, w tym leczenie farmakologiczne czy też zabiegowe.
Zanim para przystąpi do procedury inseminacji domacicznej (IUI) niezbędna jest konsultacja ze specjalistą leczenia niepłodności oraz wykonanie obowiązkowych badań. Lekarz kwalifikuje parę do zabiegu inseminacji na podstawie wywiadu medycznego przeprowadzonego zarówno z kobietą, jak i mężczyzną oraz badań diagnostycznych przeprowadzonych u obojga partnerów.
Inseminacja domaciczna (IUI) jest bezbolesnym i nieinwazyjnym zabiegiem. Procedurę poprzedza stymulacja hormonalna, monitoring owulacji oraz preparatyka nasienia. Podanie wyselekcjonowanych plemników dokonuje się w warunkach ambulatoryjnych i trwa zaledwie kilka minut.
Skuteczność inseminacji domacicznej (IUI) w dużym stopniu zależy od sytuacji medycznej zarówno kobiety, jak i mężczyzny. Szanse na powodzenie zabiegu są najwyższe w pierwszych kilku próbach zapłodnienia.
Przed podejściem do procedury zapłodnienia metodą inseminacji pacjenci muszą posiadać wymagane ustawowo wyniki badań, w tym m.in. oznaczenie grupy krwi i aktualne badania wirusologiczne. Diagnostyka może być również poszerzona o dodatkowe badania, które pomogą ocenić szansę na uzyskanie ciąży.
Najczęściej procedurze inseminacji domacicznej (IUI) towarzyszy lekka stymulacja owulacji. Przyjmowane leki mogą zwiększyć szansę na powodzenie zabiegu.
Nie każda para może skorzystać z inseminacji. Przeciwwskazania do zabiegu mogą wynikać zarówno ze stanu zdrowia kobiety, jak i mężczyzny.
W przypadku niepłodności wynikającej z czynnika męskiego zdarza się, że lekarz proponuje parze inseminację nasieniem dawcy. Dzieje się tak zwłaszcza w sytuacji, gdy wyniki badania nasienia partnera są znacznie poniżej normy zarówno w zakresie liczebności plemników, jak i jakości.
