Procedura in vitro jest najbardziej zaawansowaną metodą leczenia niepłodności. Polega na zapłodnieniu komórki jajowej w warunkach laboratoryjnych. Lekarze zalecają tę metodę, gdy inne sposoby leczenia zachowawczego zawiodły.
Lekarz kwalifikuje pacjentów do leczenia za pomocą in vitro na podstawie historii medycznej obojga partnerów. Procedura zapłodnienia pozaustrojowego przebiega w kilku etapach.
Procedura in vitro poprzedzona jest stymulacją hormonalną jajników w celu uzyskania optymalnej liczby komórek jajowych gotowych do zapłodnienia. Leczenie można przeprowadzić stosując różne protokoły w zależności od wskazań, określają one czas i sposób przeprowadzenia stymulacji hormonalnej. Najczęściej zastosowanie znajdują protokoły krótki lub długi.
Zapłodnienie in vitro ICSI to zaawansowana technika wspomaganego rozrodu, która odgrywa kluczową rolę w leczeniu niepłodności, zwłaszcza męskiej. Opracowana została w 1990 roku, a dzięki jej wykorzystaniu już dwa lata później urodziło się pierwsze dziecko poczęte tą metodą. Wprowadzenie pojedynczego plemnika bezpośrednio do cytoplazmy komórki jajowej omija wiele barier, które mogłyby utrudniać zapłodnienie w sposób naturalny. Jest to szczególnie istotne w sytuacjach, gdy plemniki nie są w stanie samodzielnie przeniknąć przez otaczającą komórkę jajową zonę. Dzięki tej metodzie możliwe jest zwiększenie szans na skuteczne zapłodnienie pozaustrojowe, co czyni ją bardzo efektywną procedurą in vitro.
Metoda IMSI (ang. Intracytoplasmic Morphologically Selected Sperm Injection) wzbogaca technikę ICSI o dodatkową szczegółową ocenę plemnika.
Odmianą klasycznej metody ICSI - docytoplazmatycznej iniekcji plemnika - jest pICSI. Polega na selekcji plemników wykorzystywanych do zapłodnienia in vitro, które wykazują zdolność do wiązania się z kwasem hialuronowym.
TESA wykorzystywana jest w procedurze zapłodnienia pozaustrojowego. Dzięki tej technice niektórzy mężczyźni, u których wynik badania nasienia wykazał brak plemników, mają szansę na ojcostwo.
Embrioskop jest inkubatorem nowej generacji wykorzystywanym w procedurze in vitro. Pozwala w sposób zautomatyzowany dokonywać ciągłego monitoringu i oceny rozwoju zarodków.
